رفتار هایی که از یک جامعه سر می زند هر کدام دارای پیامدهایی است که این پیامدها گاهی منفی و گاهی مثبت هستند، که منفی ها در بسیاری از موارد باعث بروز مشکلات می شود و این مشکلات عقب ماندگی ها را در پی دارد.
این رفتار ها هر کدام ریشه ای داردکه اگر بخواهیم این رفتار ها را اصلاح کنیم، باید ابتدا ریشه آنها را شنا خت تا باتوجه به علت اصلی، نسخه ای بپیچانیم.
در سیر مطالعاتی که بر روی علل عقب ماندگی مردم فارس به خصوص مرودشت انجام می دادم به پدیده ای برخورد کردم، که بسیار جالب بود.
هر چند این پدیده ممکن است در کل کشور و بخصوص استان مشهود باشد، اما ما این پدیده ها را به طور ویژه در مرودشت بررسی می کنیم.
آرمانگرایی(قد بودن یا ادعاش میشه یا قمپز بودن خودمان):
آرمانگرایی پدیده ای است که ضررورت نیاز یک ملت است، به طوری که اگر جامعه ای فاقد آرمانگرایی باشد یک جامعه بی روح و بی هویت است.
آرمانگرایی مانند سوختی است که موتور جامعه را به حرکت در می آورد و موتور بدون سوخت جامعه ای راکد و منفعل است.
اما این آرمان گرایی به همان اندازه که مفید است می تواند برای یک جامعه مضر باشد.
آرمانگرایی زمانی بسیار مضر است که براساس رویاها و آرزوهای فرد شکل گرفته باشد و زمانی می توان مفید باشد که بر اساس عقلانیت و با توجه به شرایط و واقعیت های موجود جامعه و براساس یک دیدگاه علمی و دارای نگاه علی و معلولی به مسائل باشد.
اما آرمانگرایی در ما مرودشتی ها:
وجود مجموعه عظیم آثار باستانی مربوط به دوره های تاریخی و شنیدن وقایع تاریخی به خصوص تمدن هخانشی اعتماد به نفس عجیبی به انسان می بخشد.
از طرفی وجود دین اسلام که خود سر شار از آرمان های انسانی است چاشنی آرمانگرایی رازیاد می کند.
این دو قضیه تاریخی به همراه پدید آمدن انقلاب اسلامی، که آرمانگرایی در دوران معاصر را تشدید کرد، باعث شد که آرمانگرایی در فرهنگ ما جایگاه ویژه ای داشته باشد.
تا اینجا قضیه به خوبی و خوشی حل می شود و باعث مسرت و خوشحالی است که ما فرهنگ ایرانی، اسلامی و انقلابی قوی برای پیشرفت به آینده داریم.
اما زمانی مساله ناراحت کننده است که آرمانگرایی ما بوی رویا می گیرد.
حذف سه عامل نگاه عقلی، دیدگاه علمی و نگرش علی معلولی باعث شده که این آرمانگرایی قبل از آنکه برای جامعه مفید باشد، باعث ضربه زدن به آن شده است.
اما برویم سراغ ویژگی های آرمانگراهای رویایی تا با ذکر مثال به تفهیم آن کمک کنیم.
آرمانگراها هرگز اشتباه نمی کنند و هرگز اشتباه دیگران را نمی پذیرند.
این خصوصیت باعث شده که اغلب خود را فردی که ایده ال است بدانیم که اشتباه نمی کند
در صورتی که در واقعیت انسان یک موجودی است که دارای اشتباست این ویژگی سبب می شود که فرد اگر هم اشتباه کرد به علت اینکه خود آرمانگرا بوده و از دیگران اشتباه را نپذیرفته است حالا می داند که پذیرفتن اشتباه یعنی نفی خود و این نفی نکردن از فرد، انسان لجبازی می سازد.
نمونه آن را مسئولانی می بینید که تحت هیچ شرایطی اشتباهشان را نمی پذیرند در صورتیکه برای پیشرفت لازم است که نقاط ضعف و قوت خود را بشناسیم.
مثال دیگر اینکه چون از دیگران اشتباه نمی پذیرند در صورت دیدن اشتباه از دیگران شدیدترین مجازات ها را خواستارند.که کمترین مجازات آن شماتت های پی درپی و پایان ناپذیر هست.
در امر ازدواج مثالی بزنیم که فرد می رود دختری را انتخاب میکند همه عوامل بسیج می شوند که به وی اثبات کنند که فلان دختر مناسب نیست اما وی زیر بار نمی رود و پس از عقد به محض مشاهده اولین اشتباه از همسر خود درخواست طلاق می دهند.
و یا دربعد انتخاب همسر معیارهایی رویایی و توهمی دارند.
آرمانگراها همیشه میخواند مقام اول را کسب کنند
این خصویت باعث می شودکه این افراد تمام تلاششان برای این بگذارند که اول شوند این اول شدن در برخی مواقع به چنان دغدغه ای برای فرد تبدیل می شود ممکن به قیمت از بین رفتن تمام زندگیش شود که اگر پس از تلاش فرد به مقام اولی نرسد، دچار افسردگی و ناراحتی شدیدروحی شود.
آرمانگراها همیشه به مسائل بزرگ و جدی می اندیشند و نسبت به کارهای کوچک بی تفاوت هستند.
وجود این خصوصیت باعث شده که همه ما می خواهیم یا رییس جمهور شویم یا استاندار یا شهردار.
از طرفی فقط کارهایی را مورد توجه ما قرار دارد که بزرگ و در سطح بالایی باشند و کارهای کوچک را نادیده می گیریم.در صورتی که در واقعیتها خیلی از کارهای کوچک تاثیر بیشتری دارند.و اگر قرار باشد کاری بزرگ انجام دهیم، ابتدا باید از همین کارهای کوچک آغاز کنیم.
برای مثال بارها شده که وقتی میخواهیم چیزی را اصلاح کنیم، بلافاصله با جمله تا ساختار اصلاح نشود کارها اصلاح نمی شود روبرو می شویم. حال آنکه بقول امام علی(ع)فساداز بالا به پایین است و اصلاح از پایین به بالا.
تا همین کارهای کوچک ما نظیر انداختن زباله در سطل زباله اصلاح نشود، محیط زیست ما اصلاح نخواهدشد.
و بسیاری از مسائل بزرگی چون بیماری های قلبی به خاطر عدم توجه به کارهای کوچکی چون ورزش صبحگاهی در محلات است.
از طرفی وقتی می خواهیم کاری انجام دهیم یکباره میخواهیم قدم آخر را برداریم، درصورتیکه اگر بخواهیم از یک نردبان بالا رویم باید یکی یکی پله را زیرپا قرار بدهیم.
· آرمانگراها تنها زمانی خوشحال هستند که به آرمان رسیده باشند.
آرمانگراها اگر به آرمان برسند، خوشحالند. درغیر اینصورت همیشه دارای دغدغه و عصبانیت هستند که اگر روزی به این آرمان نرسند دچار افسردگی و شاید خودکشی و یا اعتیاد شوند.
· آرمانگراها با رویاهایشان زندگی می کنند.
این افراد بیشتر با رویاهاشون زندگی می کنند تا با واقعیت، به همین خاطر این افراد به جای پرورش عقلانیت بیشتر روی احساساتشان سرمایه گذاری می کنند.
علاقه عجیب این افراد به موسیقی و فیلم و خود را جای شخصیت اصلی فیلم قرار دادن نشانه مبرز این رویایی است.
· آرمانگراها همه چیز بلدند.
متاسفانه احمقانه ترین خصوصیتی که ایشان دارند، وجود خصلت دانایی محض است.
این دانایی محض باعث می شود که در همه چیز اظهار نظر کنند و در مورد همه مسائل نظر کارشناسی بدهند و پس از مدتی اگر زبانی خوش داشته باشند نقل مجالس می شوند که متاسفانه به علت بیسوادی بقیه، همه چیز می گویند و مهم نیست که واقعیتی داشته باشند.
این برای تامین خوراک فکری خود به سراغ ماهواره می روند و خوراک خود را از این شبکه ها تامین می کنند، که متاسفانه عدم اطلاع از ماهیت این شبکه ها، اغلب تحلیل های ناقصی به خورد دیگران می دهند.
مثال مهم دیگری که مورد توجه هست، همه چیز بلد بودند باعث شده که افراد هیچگاه برای ازدواج سراغ مشاوره نروند و خود را عقل کل بدانند.
انتظار جامعه آرمانگرا هم باعث می شود که به نظر برسد به محض اینکه فردی وارد دانشگاه می شود، باید همه چیز بلد باشد درصورتی که درواقعیت اینطور نیست، جمعی از اساتید دانشگاه هنوز اصول اولیه ارتباط و آداب و معاشرت را بلد نیستند حال آنکه ممکن است مدارک عالی داشته باشند.
· آرمانگراها فکر میکنند همه چیز خود بخود انجام می شود.
انتظار ایشان طوری است که به علت اندیشه آرمانگرایانه از همه توقع دارند که عالی باشند به همین خاطر پس از مدتی بدون توجه به ریشه ها از هر فردی انتظار دارند که خوب باشد
این انتظار کاملا مغایر با عقلانیت است زمانی از فرد می توان خوب بودن را انتظار داشت که اولا شرایط خوب بودن را برای فرد فراهم شده باشدو دوم به فرد آموزش داده شود.
برای مثال در خیلی از مواقع همه ما فرهنگ شهرمان را بد می دانیم یا فرهنگ محلات خاصی را بد می دانیم در صورتی که اولا به علت نبود فرهنگ علمی هنوز ما نتوانستیم شاخص هایی را برای تعیین فرهنگ ایجاد کنیم.
بالاخره این که همه می گویند بی فرهنگ، راستی بی فرهنگی چیست و چه شاخص هایی برای مشخص کردن فرهنگ تعیین شده است.
مثال: فرض می کنیم یکی از شاخص های فرهنگ کتاب خوانی است باید در آن محل برویم و ببینیم که آیا فرد به کتابخانه عمومی دسترسی دارد یانه؟
آیا شهرداری و شورای شهر در آن محل خانه فرهنگ همراه با کتابخانه ایجاد کرده است یانه؟
آیا در محل مساجد و پایگاه فرهنگی مذهبی کتابخانه هست یانه؟
آیادر آن مکان گروههای مردمی و سازمان های مردم نهاد درزمینه ترویج کتاب خوانی فعالیت می کنند یانه؟
آیا فرد دسترسی به کتاب دارد یانه؟
و آیا اصلا در مورد کتاب خواندن تبلیغ و فرهنگ سازی می شود یانه؟
که مشاهد می کنید برای یک فرهنگ جزیی کتاب خوانی این همه برنامه کوچک و مهم لازم است.
پس اگر از این شرایط حداقل یکی فراهم نباشد حق نداریم براحتی در مورد فرد قضاوت کنیم
· آرمانگراها همیشه دیگران را با آرمان های خود مقایسه می کنند.
این ویژگی وقتی اثر خود را می گذارد که فرد می خواهد در مورد دیگران قضاوت کند
وی افراد را بامعیارهایش می سنجد، آرمانگراها فرد موفق را فرد رسیده به آرمان ها می دانند.
بنابراین از نظر وی هیچ کس خوب نیست مگر اینکه به آرمان ها برسد و او هیچ کس را قبول ندارد.
· آرمانگراها نگاه صفر و یک دارند.
این نگاه می گوید یا فردی صددرصدخوب است یابد.
و انتظار دارند که یا فردی هیچ نقطه ضعفی نداشته باشد و یا اگر یک نقطه ضعفی از او دید از نظرش همه چیز تمام شده است.
· و...
چه عواملی باعث بوجود آمدن این آرمانگرایی رویایی شده است؟
عدم نگاه علمی و عقلی به تاریخ ایران و در نظر نگرفتن شرایط واقعی آن زمان،که در این باره کسانی که تاریخ را برای دیگران تشریح می کردند هم بی تقصیر نیستند.
عدم نگاه علمی و عقلی به دین و کج فهماندن مسائل دینی
برای مثال بحث مهدویت را که سرشار از آرمانگرایی برای ساختن مدینه فاضله است را معمولا طوری به نسل حاضر آموزش می دهند که به جای پرورش یافتن منتظرانی فعال، عده ای منتظر رویایی و توهمی پرورش می دهند که آنها را به انسانهای تبدیل می کند که مسولیت ساختن جامعه سالم را برعهده خود منجی قرار می دهد.
وجود رسانه های آرمانگرای رویایی
این رسانه که برگرفته از خود جامعه هستند به این آرمانگرایی دامن می زنند.
ازطرفی نظام آموزش ما که یک نظام حفظ محور است نتوانسته هنوز اندیشه مطهر تفکر محور را پیاده کند.
اما چه باید کرد؟
در بین همه عزیزان هستند کسانی که نسبت به این مسائل آگاه هستند که این عزیزان باید هریک به نوبه خود قدمی برای آگاه سازی دیگران نسبت به انتقال از آرمانگرایی رویایی به آرمانگرایی عقلانی بردارند.
در این راستا بعد ازآگاه سازی افراد باید برنامه ها را طوری ریخت که این آرمانگرایی رویایی نقد و در عوض آرمانگرایی عقلانی ترویج و تقویت شود.
توجه ویژه به تربیت عقلانی توسط والدین که این امرباید نسبت به آنها آموزش داده شود.
رسانه های جمعی هم در این باره مسئولیت سنگینی برعهده دارند.
اما مثال هایی در مورد مرودشت:
1- برای ما همیشه افتخار مان این است که مرودشت را در گندم اول بدانیم.
که دراین امر رسانه و بزرگان نقش بارزی داشتند درصورتیکه واقعیت نشان می دهد که اگر این زمین ها و منابع آب در اختیار هر استانی بود، بازهم در امر گندم اول می شدند
اما اگر زمانی از نظر علمی بررسی شود برای مثال استاندارد دنیا6تن در هکتار است و اگر ما بتوانیم این رکورد را به 6.5تن برسانیم این مایه افتخار است نه صرفا اول شدن.
2- همه ما می گوییم در مرودشت بی فرهنگی است و یک حرف همیشگی هست که می گویند کار فرهنگی کنید. اما من سوال دارم که فرهنگ چیست؟مصداق های بی فرهنگی چیست؟شاخص های فرهنگ چیست؟معنی کار فرهنگی چه می باشد؟
هر موقع ما توانستیم به این سوالات پاسخ دهیم، آن وقت می توانیم در مورد فرهنگ اظهار نظر کنیم.
این باعث شده بسیاری از مردم مرودشت فرهنگ مرودشت را بد بدانند و این قضیه باعث می شود که خیلی از آنها برای فرار از این فرهنگ به شیراز مهاجرت کنند.در صورتیکه اگر فرهنگ تعریف می شد ما می توانستیم قضاوت بهتری داشته باشیم.
برای مثال اینجانب بر روی فرهنگ شهروندی در قسمت زباله انداختن در سطل زباله که بررسی کردم
در مرودشت و در شیراز و درتهران مشاهده کردم که فرهنگ ما هنوز نتوانسته این مساله ابتدایی ولی مهم را حل کند.
نمونه آن در رودخانه خشک شیراز مشاهده می کنیم.و یا کافی است سری به مناطق شمال تهران که قبله آمال بعضی هاست بزنید و ببینید که چقدر زباله در درون جوی های ریخته شده است.
پس نمیتوان مردم مرودشت را بی فرهنگ خواند،حال آنکه در گزارش جامع روزنامه عصر مرودشت مشاهده کردیم که بسیاری از خیابان های مرودشت هنوز سطل زباله ندارند.
3-در مورد فرهنگ شهروندی کدام مجله و روزنامه به صورت مستمر، کدام فرهنگسرای شهروندی، کدام بروشور، کدام تبلیغات مجازی و یاکدام فرهنگ سازی با پیامک یا کدام کلیپ های آموزشی فرهنگ شهروندی در مرودشت پخش می شود که شما انتظار دارید فرهنگ بالا برود.
4-در مورد قضاوت در مورد مسئولان به همان علت که ما همه چیز می دانیم، براحتی در مورد آنها قضاوت می کنیم حال آنکه هنوزعلت و ریشه خیلی از مسائل را نمی دانیم.
برای مثال از نظر ما همه شورا بد هستند و کاری برای مرودشت نکردند.
هرچند به آنها انتقاد بسیاری است اما کافی است در بعد فضای سبز ببینیم که قبل از آمدن شورا فضای سبزی نداشتیم و مرودشتی ها به پارک های زرقان می رفتند.در صورتی که امروز شاهد این هستیم که این شورا حداقل در بعد فضای سبز توانسته است موارد زیر را داشته باشد:
بازسازی پارک انقلاب، پارک شهید فهمیده، پارک کوثر، شهدای پتروشیمی، ملت،آزادگان، امام صادق، پردیس، خلیج فارس، معلم، پرستار و پارکهای محلی را داشته باشد.
بنابراین اگر خواستیم در مورد مسئولان نظر دهیم منصفانه نقد کنیم و خوبی ها و بدی ها را باهم ببینیم.
5-اگر واقعا دلمان برای این شهر می سوزد، هرکدام به نوبه خود باید وارد میدان شویم واین می طلبد که دارای برنامه باشیم، نه اینکه بدون برنامه وارد شویم، بعد شکست بخوریم و مشکل را فرهنگ پایین همشهریان بدانیم.
بارها مشاهده کردم عده ای یک شبه تصمیم می گیرند که هیاتی مذهبی یا گروهی فرهنگی یا انجمنی یا ان جی او یا سایتی و وبلاگی بزنند اما به علت تصمیمی یهویی و بدون فکر و برنامه این کار را انجام دادند و شکست خوردند و پس از مدتی دیگران را متهم کرده اند که اهل فرهنگ نیستند.
6- برای توسعه مرودشت دنبال قهرمانی در شورا و یا دنبال قهرمانی به اسم جناب برومندی نباشیم
اگر می خواهیم مرودشت توسعه پیدا کند، باید همه دست به دست هم دهیم و هرکدام به نوبه خود قدمی برداریم.
7-توهمی که ما را با آن سرگرم کرده اند این بوده که همیشه به جای اینکه وجود مشکلات را کم کاری ها و بی برنامه های مرودشتی ها بدانیم و بی کفایتی برخی مسئولان را سبب آن بدانیم از بچگی در گوشمان خواندند که شیرازی ها عمدا باعث عدم پیشرفت مرودشت شدند که همان حکایت کارکار انگلیسی ها شده است.
در صورتیکه نگاه عقلی و علمی می گوید وقتی مرودشتی ها از نظر برنامه قوی باشند شیراز اگر بخواهد عمدا هم مانع شود، نمی تواند که در واقعیت اینطور نیست،کافی است همین را بدانیم که بسیاری از مسئولان استانی از دل همین شهر مرودشت به شیراز پرتاب شدند.
8- یکی از دیگر از مسائلی که که ما نسبت به آن کم کاری کردیم، بحث خبری بوده است. متاسفانه به خاطر کم کاری عرصه های خبری در مرودشت بسیاری از اخبار مبهم مانده است، این باعث شده که در بی خبری خبری قرار بگیریم و فقط اخباری که توسط مردم آنهم که بیشتر مربوط به حوادث است پخش شود، که این بی خبری باعث شده که آرمانگراها مرودشت را جرم خیز بدانند.
البته ناگفته نماند که مهجوریت خبری روز به روز کمتر می شود که وجود هفته نامه ها و خبرگزاری های متعدد و پخش اخبار مختلف در خبر مرکز فارس نشان دهند این امر است.
9-عدم حضور دردنیای مجازی، آرمانگراها همه فکر می کنند ما مرودشتی ها نسبت به دنیای مجازی بیگانه هستیم که قابل توجه عزیزان باشد که بالاخره فناوری های ارتباطی وارد جامعه ما شده اند و به صورت آرمانی نمی شود آنها را انکار کرد، بلکه باید بتوانیم آنها را مدیریت کنیم و برای این دنیای مجازی تولید اطلاعات داشته باشیم.عدم توجه به این امر باعث شده بود که مرودشت در یک مهجوریت در دنیای مجازی به سر ببرد که بیشترین دلیل آن هم به خاطر عدم آگاهی متولیان امور فرهنگی و مسئولان بیسوادی است که نمی دانند اینترنت چیست و متاسفانه از برخی خبرنگاران هم می شنویم که این باور را دارند که مرودشتی ها از اینترنت استفاده نمی کنند. در صورتیکه این عزیزان کافی است کمی حساب کتاب بلد باشند تا بدانند وجود جمعیتی 140هزار نفری مرودشت و بیش از 300هزار نفری شهرستان مرودشت و وجود این همه وبلاگ و دانشجوو کافی نت و فروش اینترنت دلیل بارزی بر گسترش اینترنت است.
به علاوه آن، چطورکازرون و جهرم و فسا که جمعیتی کمتر از مرودشت دارند سایت های خبری فعال دارند ولی ما مرودشتی ها اینترنت حالیمان نیست که مطلبد مسئولان به خصوص اداره خواب ارشاد نسبت به مرودشت در دنیای مجازی تکانی به خود دهد و متولیان خبری هم فکری به حال این قضیه کنند.
9-زمزمه بی فرهنگ بودن مرودشتی ها و القای آن به مردم، فقط باب سواستفاده برای کم کاری مسئولان به خصوص مسئولان بی کفایت را باز می کند که اینجانب به همه فرهیختگان مرودشتی هشدار می دهم که مواظب چنین امری باشند.
10-در مورد مسائل جرم هم بهتر است عاقلانه قضاوت کنیم.
در شهری که 140هزار نفر از قشرهای مختلف و بیش از 300هزار نفر جمعیت شهرستان دارد
بالاخره همه پیغمبر نیستند و هرجنگلی گرگ هم دارد بنابراین لازم نیست تا یک جرمی دیدیم بلافاصله فریاد واعطشا بزنیم که مرودشت ناامن است حال کافی است کمی با نگاه علمی و عقلی به مرودشت نگاه کنیم.
اولا طبق آمار فرماندهی ناجای استان مرودشت در رده پنج قرار دارد.دوم دو جرم مشهود در مرودشت هست که یک سرقت و دوم دعواهای خیابانی است که این در شیراز به اوج خود می رسد.
در مورد سرقت کافی است کمی به مردم آموزش داد و در مورد دعواهای علاوه بر آموزش دادن کمی هم ریشه ای نگاه کنیم اکثر این عزیزان جوانانی هستند که از زور بیکاری و فقر فرهنگی به چنین مسائلی دچار شدند .(قابل توجه کسانی که نسبت به تاثیر تعطیلی کارخانجات درمرودشت بر روی مسائل اجتماعی غافل هستند)
در مورد قتل ها در استان فارس قاتل ها هیچگاه مادر زادی قاتل نبودند هیچگاه آنها را از نوزادی به یک جزیره متروک نبردند و به آنها خون بدهند که قاتل شوند بلکه بسیاری ازآنها همان قشر بیکاری هستند که وجود عاملی چون فقر فرهنگی این بیکاری را تشدید میکند.
یا در مورد آسیب های چون طلاق، حکایت بسیاری از ما این است که اول عقد میکنیم، بعد فکر میکنیم که آیا همسرمان به دردمان میخورد یا نه ؟که اگر کمی فرهنگ سازی شود که قبل از ازدواج باید در مورد این پدیده مطالعه کنیم و بعد درمورد همسر تحقیق کنیم و بعد با مشاوری خوب مشورت کنیم
بعد ازدواج کنیم مطمئن باشید معضل طلاق خیلی کمتر خواهدشد.
11-از دیگر ویژگی های این آرمانگرایی و عدم توجه به عقلانیت و علم، باعث شده که ما در مورد خیلی از مسائل از روی باد هوا حرف بزنیم و چون کسی نیست که این آرمانگراها را نقد کند فرد در یک توهم فکر میکند که همه چیز را درست میگوید در صورتی که اگر نقادی باشد دیگر کسی از روی باد هوا حرف نمی زند که این قضیه را در انتخابات زیاد می بینیم که هر کس را می بینی میخواهد در انتخابات شرکت کنند و حرفهایی را می زنند که کاملا خنده دار است مثلا یادم هست که عزیزی در انتخابات شورا اعلام کرده بود که می خواهد سینمای مرودشت را دوتا کند حال آنکه مسئولان فعلی در مدیریت همین سینما هم مانده اند.
۱۲-آرمانگرای در مرودشت انسانهایی را به یاد می آورد که دائم آیه یاس می خوانند و مثل پیرزن ها دائم غر میزنند که چرا اینجا انجور است و آنجا اینجور نیست،که در این باب، دوقشر بیشتر چشمگیر بود یکی قشر معلمان و دیگری برخی خبرنگاران.که اگر این عزیزان به جای نق زدن نحوه ی صحیح انتقاد را به ما یاد می دادند و خود زمینه نقد صحیح را با ایجاد رسانه ای حداقل یک وبلاگ فراهم می کردند حالا و روز ما اینطور نبود و خبرنگاران با تولید خبرهای عاقلانه و علمی و استفاده مفید از فضای رسانه مطبوعشان میتوانستند فضا را تغییر دهند.
به هرحال این ها هم تحلیل های بود و هم درد دل هاییو هم حرفهای ناگفته ای بود که بالاخره اینجانب باید به فرهیختگان مرودشت می زدم.
