ممکن است بگوئید مرودشت که ترمینال دارد! همین اولش خیالتان را راحت کنم، مرودشت ترمینال ندارد. مرودشت فقط 120 دستگاه مینی بوس دارد.

گاراژی که این همه سال فکر می کردیم، ببخشید فکر نمی کردیم، یقین داشتیم که ترمینال است، در واقع ترمینال نیست، ملک شخصی است و تعاونی مینی بوس داران مرودشت بیش از 20 سال به خاطر آن، اجاره می دهند. 

چیزی که عیان است، چه حاجت به بیان است.

بیش از 20 سال منازل مسکونی اطراف آن به خاطر دود و سر و صدا از دست آن شاکی هستند. بیش از 20 سال، مینی بوس داران مرودشت مجبورند در جایی بدون امکانات، بدون نمازخانه، سرویس بهداشتی، ساختمان اصلی، استراحتگاه، در فضایی کاملاً محدود به من و شما سرویس دهی کنند.

سخن گفتن در مورد وضعیت اسفناک ترمینال، کاری است بیهوده، چرا که همه ی ما به خوبی با چشم خودمان، بارها و بارها این اوضاع نابسامان را دیده ایم، چیزی که عیان است، چه حاجت به بیان است.

قبل از این که به سؤال اصلی مان یعنی«چرا مرودشت ترمینال ندارد»، جواب بدهیم، نکاتی را یادآور می شویم که بر اساس آن، نیاز مبرم به یک ترمینال، کاملاً احساس می شود.

سپیدان، در حالی که یک سوم مرودشت هم جمعیت ندارند، ترمینال دارد.

* در قانون تصریح شده است: هر شهری که 100 هزار نفر جمعیت داشته باشد، شهرداری آن شهر موظف است در آن جا ترمینال احداث کند. مرودشت چندین برابر آماری که ذکر شد، جمعیت دارد، یعنی بالغ بر...... نفر.

آیا می دانید کازرون، ارسنجان، سپیدان و... در حالی که یک سوم مرودشت هم جمعیت ندارند، ترمینال دارند.

وقتی چشممان به شهرهایی می افتد که اندازه ی یک محله ی مرودشت، مساحت و جمعیت ندارد، ولی ترمینالی آن چنانی دارد، چاره ای نداریم جز این که به این نتیجه برسیم: مرودشت شاید از قلم افتاده باشد.

* تردد بالا: روزانه بیش از 12000 نفر مسافر تنها به واسطه ی تعاونی مینی بوسداران مرودشت جا به جا می شود، از این تعداد، 4000 نفر آن را دانشجویان تشکیل می دهد.

البته به این تعداد، می توان رفت و آمد 407 روستای حومه ی مرودشت را نیز اضافه کرد که در این صورت، آمار قابل توجّهی به دست می آید.

مرودشت بعد از کرج در مقام اوّل!

در سطح کشور، بالاترین تردد بین شهری، مربوط به کرج می شود. مرودشت در سطح کشور از نظر تردد بالای مسافر در مقام دوّم قرار دارد! یعنی بعد از کرج در مقام اوّل.

* مرودشت یک شهر توریستی است: به خاطر وجود آثار باستانی در مرودشت و اطراف آن، سیل مسافران از سراسر کشور و سراسر جهان به طرف مرودشت سرازیر می شود.

مطمئناً اولین مکانی که در برخورد اوّل توجّه مسافران را جلب خواهد کرد، همان ترمینال، بی در و پیکر مرودشت خواهد بود.  توریست عزیز، لطفاً شاخ در نیاورید!

تنها به خاطر حفظ آبرو هم شده، نیاز به یک ترمینال حداقل متوسط احساس می شود، البته مرودشت همین متوسط را هم ندارد، در صورتی که ما قصد جذب توریست را داریم و باید حدّ اعلای آن را در نظر بگیریم. به راستی ما، در مواجهه با یک توریست که از آن طرف دنیا به خاطر دیدن تخت جمشید وارد مرودشت شده، باید چه عکس العملی نشان دهیم. شاید باید با خونسردی تمام بگوئیم: توریست عزیز، لطفاً شاخ در نیاورید!

ما در این جا در مهد تمدن ایران زمین، در چند قدمی جاده ی  ابریشم، ترمینال نداریم!

* ترافیک بالای شهری: دیگر عاملی که باعث می شود نیاز اساسی به ترمینال کاملاً پررنگ شود، مسأله ی ترافیک شهری است. ایستگاه های مختلفی در سطح شهر وجود دارد که هر کدام به نحوی در بالا بردن ترافیک مرودشت سهیم اند. ربط ترمینال به ترافیک این است که ما می توانیم با احداث یک ترمینال در حاشیه ی شهر و تمرکز تمام این ایستگاه ها در آن، باری را از دوش ترافیک مرودشت برداریم. ایستگاه های موجود از این قرارند: ایستگاه پژو، ایستگاه زرقان، ایستگاه سواری شیراز، ارسنجان، فاروق، سیدان، سد درودزن، خط های واحد و...

نبود یک ترمینال در مرودشت باعث مشکلات عدیده ای شده است: از جمله پیاده شدن مسافرین در پلخان که شب هنگام برای یک دانشجوی خانم، کاملاً خطرناک است. از طرفی نبودِ ترمینال باعث شده است در سطح مرودشت، کرایه ها به صورت دلخواه تغییر کند، مشکلاتی از این قبیل بسیارند، چندین مورد دیگر را می توان به مطالب بالا اضافه کرد که هر کدام به تنهایی دلیلی است محکم.

امّا چرا ترمینال نداریم؟

پیش از این گفتیم در قانون تصریح شده، هر شهری که 100 هزار نفر جمعیت داشته باشد باید ترمینال داشته باشد و احداث آن به عهده ی شهرداری آن جاست.

در شهر خودمان به دلایلی که ما نمی دانیم، از طرف شهرداری هنوز عمل شایسته ای صورت نگرفته است، خوب لابُد دلایل خاص خودشان را دارند. امّا از طرفی خود رانندگان شرکت تعاونی به کمک هم، 15 سال پیش، قطعه زمینی به مساحت 6000 متر را جهت احداث ترمینال از شخصی به نام«نادر- آ» به وکالت از طرف«سفر- م» خریداری کردند که در آن زمان هر کدام، 800 هزار تومان بابت خرید زمین پرداختند که جمعاً صد میلیون تومان می شود.

شهردار سابق و 18 میلیون تومان حق الزحمه به خاطر طراحی یک نقشه!

مسؤولین شرکت تعاونی مینی بوسداران با رایزنی هایی که با مسؤولین انجام دادند، هماهنگی های لازم را از همان ابتدا با فرماندار وقت، شهردار وقت و دیگر ارگان های مربوطه انجام دادند و بعد از کسب اجازه و طی مراحل کامل قانونی، شروع به ساخت و ساز کردند و هزینه هایی را متقبّل شدند. به طور مثال، آقای پورتزک«شهردار سابق» قبل از انتصاب، به خاطر طراحی نقشه ی ترمینال، 18 میلیون تومان حق الزحمه می گیرد.

قابل ذکر است این ترمینال در صورت ساخت، 1000 متر زیربنا خواهد داشت در سه طبقه و شامل تمام امکانات رفاهی و بهداشتی و هتل خواهد بود. این قطعه زمین که در جنوب غربی میدان گندم با یک حصار آجری مشخص شده است، تا کنون در حدود 150 میلیون تومان برای آن هزینه شده است، از جمله 17 میلیون تومان هزینه ی آسفالت و حصارکشی، 6 میلیون کانکس جهت استقرار فوری تعاونی، 10 میلیون آب و برق، پل سازی و...

این که چرا بعد از 15 سال و صرف هزینه ای بالغ بر 150 میلیون تومان، هنوز ترمینال راه اندازی نشده، به خاطر این است که بین مالک اصلی زمین فوق و وارثان آن و وکیل مالک اصلی و خریداران قانونی آن، یعنی مینی بوسداران مرودشت، اختلافاتی پیش آمده که روز به روز بیشتر هم می شود. دادگاه مرودشت بعد از شش سال، هنوز نتوانسته است اختلافات را از بین ببرد و احداث ترمینال در مرودشت، هنوز به حالت معلّق درآمده است.

البته ما در مقامی نیستیم که دست به قضاوت بزنیم و حق را به گروه خاصی بدهیم و گروه یا ارگانی را مقصر بدانیم. بالاخره تمام ارگان ها از شهرداری گرفته تا دادگاه و فرمانداری و شوراها همه و همه هدفی به جز خدمت به خلق ندارند. با تمام این تفاسیر، ای کاش کسی پیدا شود و به درد دل ما گوش دهد. اگر گوش شنوایی این اطراف وجود دارد، لطفاً گوش بدهد: همه جوره، انصافتان را شکر!

بابا اگر کاری از دستتان بر می آید، چه نشسته اید، آخر این مردم چه گناهی دارند!