سالیان سال است، واژگانی نظیر( محیط زیست، منابع تجدید پذیر، منابع غیر قابل تجدید، اسراف، مصرف معقول، طبیعت، مصرف گرایی و…) در دهان ها و زبان ها جاری ست و هر کسی به نوبه خویش حرفی در جهت احیا و نگهداری این الفاظ به میان می آورد .

اما هیچکس چاره ای برای رفع این اتفاقات که در آینده ای نه چندان دور، مشکلات بسیار زیادی را برای کشور  ایجاد می کنند، نیندیشیده است و فقط به تلفظ این واژگان بسنده می کنند.

چند صباحی ست که دیالوگی بر سر تمامی زبان ها جاری شده که جنگ آینده بر سر ماده ای تجدید پذیر- که امروزه عاری از چنین صفتی ست و جز منابع تجدید ناپذیر محسوب می شود – است و آن چیزی نیست جز آب، همان ماده ی نامی، بی رنگ و بی بو که به ماده حیات مشهور و معروف است.

عدم وجود تدابیر هوشمندانه و همچنین عدم درک عمومی افراد جامعه در جهت حفاظت، نگهداری و صیانت از منابع طبیعی کشور حاصلی جز شکست در جنگ های آینده نخواهد داشت.

آنچه بدیهی ست کشورهایی که از لحاظ منابع آبی – مورد اشاره آبهای شیرین است – در شرایط مناسبی به سر می برند و نیز در جهت نگهداری و احیای چنین منابعی، تدابیری هوشمندانه اندیشیده اند و به سطحی از درک اجتماعی رسیده اند که منافع ملی را به منافع شخصی  ترجیح می دهند در آینده ای که چنان دور از ذهن نیست، شرایط مساعد تری در بحران های آینده، مخصوصا بحران آب خواهند داشت و چه بسا که پیروز جنگ و حتی پیروز رقابت های اقتصادی در جهت صادرات منابع مازاد آبی خواهند بود. وقتی سطح فکری جامعه به آن سطح از بلوغ لازم جهت استفاده و بهره گیری صحیح از منابع و نیز عدم ایجاد لطمه و آسیب به منابع ملی و تجدید ناپذیر نرسیده باشد، جنگلها و مراتع دچار تخریب و گاه نابودی دائمی  خواهند شد. وقتی مسئولین و سازمان های مربوطه هیچگونه تدابیری در جهت حفظ و حراست از مراتع و جنگل های و منابع آب زیر زمینی و دهها مورد دیگر نمی کنند،  خود به خود  در سراشیبی هولناکی برای آینده قرار خواهیم گرفت.

اگر افکار و اذهان افراد جامعه به سوی مصرف گرایی سوق داده شود و هیچ فکری برای جایگزینی مصارف مصرفی اندیشیده نشود ، روز به روز و ساعت به ساعت و دقیقه به دقیقه به بحران هایی که جهان از آنان آگاه و فراری ست نزدیک تر می شویم.

عدم توجه به محیط زیست و  آلودگی محیط اطراف، عدم توجه به مصرف، عدم در نظر گرفتن حقوق سایر افراد جامعه در استفاده از منابع ملی ، عدم توجه به موجودات زنده که مسلما همسان انسان دارای حق حیات هستند ، عدم توجه به منافع ملی در مقابل منافع شخصی، عدم استفاده خارج از چهارچوب منابع طبیعی و تجدید ناپذیر، احداث کارخانه ها و کارگاه ها در طبیعت و تخریب غیر منصفانه و غیر انسانی منابع ارزشمند و غیر قابل تجدید، استفاده ی ابزاری و نیز مصرف گرایی در جهت تولید ثروت شخصی از منابع بدون نظارت،   رها سازی زباله ها در طبیعت و عدم توجه به ماندگاری زباله ها، عدم توجه به خاکبرداری های غیر اصولی در جنگل ها و مراتع ، عدم رسیدگی به درختان کهنسال ، عدم آینده نگری در مورد حفظ و احیا جنگل ها و مکان های بکر که مدام توسط انسان ها دچار تخریب و صدمه می شوند، عدم توجه به ایجاد و تولید فضای سبز در مقابل تخریب های و آلودگی هایی که توسط کارخانه ها به محیط زیست تحمیل می شود ، عدم توجه به قطع درختان و احداث ساختمان های چندین و چند طبقه در جهت رفاه شخصی ، عدم توجه به از بین رفتن تنوع زیستی ، عدم توجه به آلودگی هوا، اینان چندین نکته از دهها موردی ست که سالیانه ، صدمات جبران ناپذیری به محیط زیست و اکو سیستم طبیعت وارد می کند و هیچگونه تفکری در جهت جلوگیری و نیز اصلاح چنین اقداماتی صورت نمی گیرد . فرهنگ عمومی فقط در جهت تخریب و آلودگی محیط زیست به کار گرفته می شود و شهروندان هیچگونه مسئولیتی در قبال محیط زندگی خویش و طبیعت اطراف خود ندارند  و چنان می پندارند که سالهای آتی نیز می توان همچنان از اینچنین ، موهبت ها و نعمتهایی که مدام در حال از بین رفتن هستند ، استفاده کرده و هیچگونه دغدغه ای از بابت تخریب و انهدام محیط زیست متوجه انان نخواهد بود.

اگر مسئولین کمی مسئولانه تر در مورد طبیعت و نیز منابع آبی اقدام نمایند و نیز شهروندان در جهت پاکسازی و عدم استفاده های تخریبی قدمی تازه و نو بردارند و هر کس به نوبه ی خود مسئولی با مسئولیت شود، به راحتی می توان طبیعت اطراف را از مرگ زودرس که اکنون گریبان گیر آن شده است رهانید.

هنوز هم برای خاموش کردن چرخ کارخانه ها در میان طبیعت که همچون تیغ بر گلوی درختان است ، دیر نشده است . هنوز هم می توان نهالی کاشت و اره ها را به تاریخ سپرد . هنوز هم می توان برای صدای گنجشکان ، دل سوزاند و پرندگان را از آوارگی نجات داد .  هنوز هم می توان آب های زیر زمینی را از مصرف بیش از حد و نااگاهانه نجات داد . هنوز هم می توان از تن سبز و قامت کشیده درختان که سالیان درازیست صبوری کرده اند و قد کشیده اند و سایه دار شده اند ، خاک ها را تکاند . چهره های غمزده و غبار گرفته را زدود و دستی مهربان به دور گردن پرندگان انداخت و نوید زندگی دوباره برای آنان و زندگانی زیباتر و بدون دغدغه ای برای انسانها ساخت ، هنوز هم می توان شیر آبی را بست و مایه حیات و زندگانی را چهارچوبی تر و اصولی تر مصرف نمود ، هنوز هم می توان خم شد زباله ای از زمین برداشت ، هنوز هم می توان زباله ها را تفکیک کرد و از این طلای کثیف در جهت تولید ثروت ملی استفاده کرد ، هنوز صدای پرندگان نوید زندگی ست و با خاموش شدن صدای آنان ، زندگی دچار نخوت و کسالت خواهد شد . هنوز هم می توان برای زندگانی تمام موجودات ارزش قائل شد ، هنوز هم می توان…
بیاییم اکنون فکری به حال خط مقدم جبهه ی جنگ آب کنیم !!!
بیاییم اکنون فکری به حال درختان خاک آلود کنیم !!
بیاییم اکنون فکری به حال پرندگان آواره و بیچاره کنیم !!!
بیاییم اکنون فکری به حال محیط زیست اطرافمان کنیم !!
بیاییم اکنون فکری به حال بشریت و آیندگان کنیم !!!

لطفا دیدگاه و نظرات خود را در رابطه با مقاله فوق به ایمیل زیر ارسال فرمایید.
mohammadzohrabish@yahoo.com