فراموشی، از عوارض  زندگی امروز ماست و در مسائل کلان شهر اثرات مخرب آن به مراتب بیشتربه چشم می آید. از یاد می بریم که آنچه برداشت می کنیم فقط نتیجه آن است که خود کاشته ایم و فراموش می کنیم که اگر “باد” بکاری نباید انتظار داشته باشی که جز “طوفان” چیز دیگری درو کنی و فراموش می کنیم  که ما در بزنگاه های سیاسی شهر، بر اساس چه قول ها و وعده هایی دست به انتخاب می زنیم و هر روز هم در تکرار این گرداب فراموشی، بیشتر فرو می رویم.

 
حضور پر رنگ  علاقه مندان به  شرکت در انتخابات شورای شهر از روستاهای نزدیک و همجوار، از دغدغه های اصحاب رسانه بود که علیرغم توجه و تأکید فراوان به آن، هرگز گوش شنوایی نیافت. استناد عزیزان اهل قلم بر این بود که خدمت به مردم، زمان و مکان نمی شناسد و دوستان که با تکیه بر توانایی ها و امکانات خود، قدم به وادی گذاشته اند، چرا در همان روستاهای خود که فاصله چندانی هم با شهر ندارد، منشاء خیر نمی شوند و اسباب رضایت عامه را فراهم نمی آورند؟ در اهمیت خدمت به مردم همین کفایت می کند که رسول اکرم(ص) فرمودند: «یکی از اعمال نیک امتم، کنار زدن موانع و اشیای  آزاررسان از راه هاست».

 
مقایسه هزینه های سنگین تبلیغاتی با درآمد سی یا چهل میلیون تومانی حاصل از حضور بک دوره چهارساله در شورا، بر این ابهام می افزود که چرا فقط خدمت به مردم با تکیه بر صندلی های چرمی شورای شهر میسر و ممکن است!؟

 
به گزارش سایت خبری مرودشت نا، “آسفالت برخی از مناطق روستای کوشک واقع در ۴ کیلومتری شمال شرقی شهرتوسط شهرداری مرودشت”، به درگیری کلامی بین دوتن از اعضای شورا به عنوان موافق و مخالف منتهی شده و شهردار هم در این میان ساکت نمانده است.

 
شورای این دوره، از بدو تأسیس با حرف و حدیث شروع بکار نمود. صرف چندماه وقت و انرژی و گرفتن مدارک، مصاحبه و فیلمبرداری برای انتخاب شهردار، دست آخر به همانجایی ختم شد که از ابتدا پیش بینی می شد (معرفی دکتر احمدی به عنوان شهردار) تا راه ورود نفر دوازدهم (از بازماندگان دور قبل-آقای اتابکی) هموار گردد و در کمال تعجب ایشان با رأی اعضا و بدون توجه به خواست مردم، مستقیمأ بر صندلی ریاست تکیه زدند. (با انتخابی که مردم داشته اند به واقع هیچ تفاوتی بین نفر دوازدهم و هشتادم وجود نداشت مگر اینکه با چاشنی شانس و اقبال و انتخاب یکی از اعضا به عنوان شهردار، ایشان وارد شورا می شدند)

 
خدا را شکر که طی یک سال گذشته درهای شورا بر روی خبرنگاران بسته شد تا امروز به بهانه دخالت این خبرنگار و آن خبرنگار، نتوانند دیوارهای کج بنا شده خود را بر سر آنان آوار نمایند و دقیقأ به دلیل محروم نمودن خبرنگاران از دسترسی به منابع روشن و مستدل و عدم تکذیب آن از سوی روابط عمومی هردو نهاد، می توان از دوستان پرسید: «چرا در نظارت بر عملکرد شهرداری قصور داشته اید؟ چرا به جای نظارت بر عملکرد شهرداری و قصور در وظایفتان “نقش نوشداروی پس از مرگ سهراب”را به عهده گرفته اید؟ از آنجا که ماهیت تصمیم گیری در شورا، جمعی و بر اساس رأی گیری می باشد، مخالف و موافقین این طرح چه کسانی بوده اند و چرا به عنوان نمایندگان مردم سکوت پیشه کرده اند؟»

 
طی سالیان گذشته آنقدر سطح توقع و انتظارات شهروندان به دلیل عملکرد ضعیف شورا و شهردارهای سابق پایین آمده که از اجابت کمترین خواسته آنان (آسفالت معابر) به یک “نهضت” تعبیر می شود و بازار بنرهای تقدیر و تشکر رونق می گیرد.

 
ازشهردار محترم که با شعار تعامل با مردم و اطلاع رسانی دقیق به روی کار آمدند، باید پرسید  که چرا؟ تن دادن به اجرای این کار –حتی اگر مصوبه شورا هم باشد-نوعی کم لطفی در حق شهروندانی که عوارض پرداخت می کنند، به حساب نمی آید؟

 
و چرا کوشک؟ مردم کوشک به دلیل تمکن مالی خود از خیرین این شهر می باشند (در صورت نیاز می توان موردی نام برد) و بعید می دانم که برای آسفالت معابر اطراف مسجد و گلزار شهدای کوشک، به مشکلی بر بخورند اما اینکه چرا اینکار توسط شهرداری مرودشت  انجام گرفته، سؤالی مبهم است. چه عوامل و انگیزه های باعث شده تا این روستا را انتخاب نمایید؟ اگر حضور چند تن از اهالی این روستا در شورا ی شهر را دلیل بر این امر بدانیم، پس این حق را نیز باید به آقای همت داد تا زادگاهش (رجا آباد) را سر و سامانی بدهد؟

 
شهرداری که به دلیل ماهیت غیر انتفاعی خود، همیشه با کمبود بودجه دست و پنجه نرم می کند و حتی برای وصول مطالبات خود و جبران کاستی های مالی دست به دامان مجمع امور صنفی شده ( مقاله توافق عجیب شهرداری با مجمع امور صنفی) از آسفالت معابر کوشک، به دنبال چه بوده هست؟ پایین آوردن نقش شهرداری شهر تا حد دهداری یک روستا که بر حسب تصادف و به دلیل سختکوشی ساکنینش از روستاهای با درآمد بالا محسوب می شود، چه نفعی در پی داشته است حتی، حتی اگر مصوبه شورا هم باشد؟؟

 
به گزارش سایت “پارس دشت” حتی در آسفالت کوچه ها و معابر شهر نیز رعایت اعتدال و انصاف نمی شود و برخی از کوچه ها به دلیل سکونت برخی از اعضای محترم شورا که راه سکوت پیش گرفته اند،  به صورت سفارشی، دوبله آسفالت می شود در حالیکه سهم شهروندان کوچه های مجاور همچنان خاک و گل است. شاید کمبود منابع مالی در شهرداری قابل پذیرش باشد اما ضعف در مدیریت هزینه ها، از عوامل پسرفت و عقب ماندگی  شهر ما بوده و هست.

 
شاید وقت آن رسیده باشد که پیدا و پنهان های شورا و شهرداری و عواملی که باعث  تنزل جایگاه شهرداری دومین شهراستان تا حد یک دهداری می شود  را به اطلاع عموم شهروندان رساند تا در آینده با این دید، دست به انتخاب بزنند که محدوده شهر به تناسب محل تولد اعضای محترم شورا ممکن است دستخوش تغییرگردد و نباید بیش از این به عوارض پرداختی خود دل خوش باشند.