او افزود : با انجام سه گمانه تعیین عرصه و حریم بیرون از حریم پیشنهادی پیشین و دقیقا در آن بخش از تپه که پیش تر پاکسازی شده است، بقایای فرهنگی ارزشمندی از دوره پیش از تاریخ در این تپه شناسایی شد که بازنگری در عرصه و حریم این تپه را بیش از پیش ضروری می کند.
رجبی گفت: از سوی دیگر با باز شدن یک گمانه برای شناخت دوره های فرهنگی تپه(گمانه لایه-نگاری) تاکنون بقایای ارزشمندی از هزاره اول تا سوم پیش از میلاد بدست آمده است.
به گفته رجبی این بقایای فرهنگی برای بازشناسی و حل مشکل دوره بندی فارس به ویژه جلگه مرودشت در دوره عیلامی از اهمیت شایانی برخوردار هستند.
این پژوهشگر گفت: یکی از نخستین نتایج این برنامه پژوهشی این است که آن بخش از تپه سبز که همچنان پابرجا است، تنها بقایای فرهنگی دوره عیلام نو(نیمه دوم هزاره اول پیش از میلاد) و پیش از آن تا هزاره سوم پیش از میلاد را در خود جای داده است.
رجبی با اشاره به اینکه پس از دوره عیلام تنها در دوره اسلامی از روی این تپه به عنوان گورستان بهره برداری شده است، افزود: دراین فصل از کاوش مشخص شد بهره بردن از روی تپه به عنوان گورستان نه تنها در دوره معاصر بلکه در سده های پایانی اسلامی نیز همچنان ادامه داشته که کندن گورها سبب آشفتگی و بهم خوردن لایه های باستانی دوره عیلامی شده است.
او تاکید کرد: در این برنامه پژوهشی مطالعات گیاه باستان شناسی و باستان جانورشناسی نیز در کنار دیگر مطالعات فرهنگی در حال انجام است.
گروه کاوش به سرپرستی مشترک نوروز رجبی(عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت) و ابراهیم قزلباش(عضو هیات علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی) امیدوار است بتواند با بدست آوردن بقایای فرهنگی به دانش و آگاهی پژوهشگران بویژه باستان شناسان از دوره عیلام و دوره های فرهنگی آن در بلندی های فارس و جلگه مرودشت بیفزاید.
کاوش تل سبز در کنار اهداف پژوهشی برنامه آموزشی دانشجویان رشته باستان شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت را نیز دنبال می کند.
تپه سبز(تل سوز) در جنوب باختری شهر مرودشت و در سه کیلومتری خاور محل رسیدن دو رودخانه کر و سیوند قرار دارد. این تپه که نخستین بار در بررسی سال توسط۱۹۷۲ جیمز بچلرسامنر شناسایی شد دارای بیش از ۱۲ هکتار وسعت بود که پس از آن به سبب نیاز کوره های آجرپزی به خاک مورد نیاز برای ساخت آجر به شدت آسیب دید و بخش های زیادی از آن پاکسازی شد.
با گسترش شهر مرودشت و ساخت و سازهای شهری و سکونتی بخش های بیشتری از تپه نابود و برای همیشه از بین رفت به گونه ای که اکنون تنها نزدیک به یک هکتار از این تپه برجای مانده است. در بررسی سامنر اهمیت این تپه بیشتر به سبب دارا بودن لایه ها و مواد فرهنگی هزاره سوم تا اول پیش از میلاد بیان شده است.