یکی از پیر مردهای قدیمی دشتک، که بیشتر از بیست سال است که دیگر در قید حیات نیست،و آن زمان نزدیک به صد سال عمر داشت، سالها پیش برایم تعریف کرد که اون زمانی که ایشان نو جوان بودند، دشتک کدخدایی داشت که بسیار متکبر، خودخواه وخود شیفته بود.زنهای رعیت دشتکی باید به نوبت در منزل این کدخدا کار می کردند.هر روز باید برای ایشان نان تازه می پختند ،و بهترین نانها را جدا کرده و سر سفره اش می گذاشتند.و اگر نانی در جلو آفتاب قرار می دادند و نور آفتاب از آن عبور نمی کرد مورد پسند واقع نمی شد.برای چای نوشیدن ایشان هم روشی خاص وجود داشت.به اینطریق که یک گونی چای را روی یک مفرش پهن می کردند و مقداری چای سفید مرغوب را جمع می کردند تا ایشان چند استکان چای میل بفرمایند.شخص راوی می گفت سالها بعد همین آقای کدخدا را در دروازه ی اصفهان شیراز دیدم که به اتفاق همسرش برای امرار معاش گدایی می کردند.

این داستان و امثال این سرگذشت بسیار است.هر کدام از اینها نشانهایی است برای اینکه ما به داشته های خود مغرور نشویم.خانه خوب،ماشین لوکس و خساب بانکی آنچنانی ما را متکبر نکند.به دیگران با دیده ی حقارت نگاه نکنیم.داشته های خود را به رخ دیگران نکشیم.خود نمایی نکنیم.و به قول ما دشتکی ها بادو نباشیم..

زندگی مثل چرخ و فلک است.در همه حال(دائم)، در حال چرخش است.بالایی ها می آیند پایین ،و پایینی ها به طرف بالا می روند.و این روند در حال تکرار شدن است.هیچ موقعیتی ابدی و اذلی نیست.اگر پایین هستیم نا امید نشویم.چراکه نوبت بالا رفتن ما هم خواهد رسید.و اگر بالا هستیم دچار غرور و تکبر نشویم،چراکه نوبت پایین آمدن ما هم خواهد رسید.

به قول شیخ اجل.سعدی شیرازی

من آنچه شرط بلاغست با تو می گویم

تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال

http://www.dashtak.com/