به نام خداوند خورشید و ماه           که دل را به نامش خرد داد راه

خداوند هستی و هم راستی               نخواهد ز تو کژی و کاستی
چندی پیش در خبرگزاری مهر، خبری با عنوان “تخت جمشید را آتش اسکندر از بین برد یا زلزله؟” خواندم و به ناگاه این پرسش به ذهنم آمد که تخت جمشید را هر چه از رونق انداخت، اکنون چه چیز نابودش می­کند؟

به هر روی تخت­ جمشید پس از سکوتی چند هزار ساله دوباره با تنی زخم خورده و فرتوت سر از خاک برون آورد تا بیانگر شکوه، تمدن، توان، فرهنگ یک ملت بر جهانیان باشد، ملتی که در پیشینه خود بر این می­بالد، که در طول تاریخ همواره خداجو و یکتاپرست بودند و هیچگاه در گمراهی بسر نبردند و شرک نورزیدند. ولی این­بار تخت جمشید فراتر از تاریخ یک ملت رخ نمود، رسید به جایی که شد مایه بالندگی همه بشریت، چرا که نشان داد در اینجا نه تنها ارزشهای انسانی کمرنگ نبوده و مانند آنچه در اهرام مصر و تمدن یونان باستان، به برخی از انسانها به دید پست نگاه نشده و آنها را برده نخواسته و نخوانده، بلکه با گرامیداشت مقام بلند انسانی، برای همه انسانها در خور مقام انسانی یعنی جانشینی آفریدگار ارزش قایل شده است. از همین مرز و بوم زمانی که در جای جای دنیا به برخی از انسانها به دید پست نگاه می­شد و برده داری رونق داشت، ندای برابری کوروش بزرگ (که برخی اندیشمندان بزرگ اسلامی همچون استاد ابوالکلام آزاد و استاد علامه طباطبایی با دلایل محکم، کوروش بزرگ را همان ذوالقرنین اشاره شده در قرآن کریم می­دانند) برخاست و منشور کوروش برآمد. تخت­جمشید نشان داد که برای ساختنش مردمان برده نبودند، و ارزشهایی که دنیای متمدن امروز از آن به حقوق رفاهی و انسانی یاد می­کند بیش از ۲۵۰۰ سال پیش در آن جاری بوده است (کارگران بجز دستمزد بیمه هم بودند، زنان مرخصی زایمان داشتند و..).

آری تخت­ جمشید پس از هزاران سال سکوت، و پس از تحمل هجوم بدخواهان و بلایای طبیعی اینگونه سر از خاک برون آورد تا بار دیگر این ارزشها را فریاد زند و به کشورهایی که امروز حقوق بشر را بهانه کردند تا سرمایه­های دیگران را چپاول کنند بگوید همه برابرند و ادعا برای پشتیبان حقوق مردم بودن تنها به سخن راندن از آن نیست. فردوسی پاکزاد خوشتر این نوا را نواخته و فرموده:

“بزرگی سراسر به گفتار نیست                دو صد گفته چون نیم کردار نیست”

 اسکندر هر چند این بنا را از رونق انداخت اما نتوانست نابودش کند، هر چند زر و سیم را چپاول کرد اما ارزشهای معنویش را نتوانست نابود سازد. امروز آنچه تخت­جمشید، این میراث ارزشمند جهانی که مایه افتخار ایران و ایرانی است را به شدت تهدید می­کند بی­مهری و بدگمانی است. بدگمانی به این بناست که بی­مهری به آن را سبب می­شود و این باور را در اندیشه عموم بارور می­سازد که برخی مسئولان برای نگهداری این بنای ارزشمند برنامه­ای ندارند و حتی اگر آسیبی هم بر آن وارد شود در دل خوشحالند. امروزه می­بینیم برخی از ملتهای بی­ریشه منطقه که عمر آنها به چند دهه هم نمی­رسد و هرچه دارند برای زمانی است که جزیی از پیکره ایران بودند، سعی به ساختن پیشینه دروغین و ساختگی برای خود دارند و ارزشهای ایران را به نام خود مصادره می­کنند.

اکنون در این بهبوهه این پرسشها به ذهن هر ایرانی می­آید که:

 آیا حذف بخشی از پرافتخارترین پبشینه این مرز و بوم از کتاب­های درسی دلسوزی است؟

آیا این کار بجز از همان زیاده­روی بود که مردم در خلق حماسه سیاسی از آن دوری گزیدند و به ندای خرد ورزی و اعتدال پاسخ دادند؟

 آری ما مسلمانیم و افتخار ما نیز این است که هرگاه ندای حق را شنیدیم با گوش جان به آن دل سپردیم. آنگاه که عده­ای ولایت را غصب نمودند ما ایرانیان بودیم که باز به ندای حق گوش سپردیم و ماندیم، حتی آنگاه که شیعه بودن و پشتیبان حق بودن جرم بود این مردم ایران بودند که حاضر به سکوت نشدند و در برابر ستم امویان و عباسیان خروشیدند، شهر استخر بود که پس از سه بار خیزش مردم در برابر بی­عدالتی و ستمگری امویان، سرکوب مردم این شهر و کشتار همگانی آنان را در پی داشت تا جایی که برای جاری شدن سوگند فرمانده اموی، آنقدر بیگناهان را گردن زدند تا خون در کوچه­ها جاری شود و چون خون لخته می­شد و جاری نگشت در پایان به ناچار بر خون­های ایرانیان بیگناه آب ریختند تا جاری شود، مردم سیستان بودند که حاضر نشدند به دستور معاویه امیر المومنان را سب نمایند تا جایی که زیور زنان را به عنوان تاوان پرداختند اما این ننگ را نپذیرفتند و هزاران نمونه دیگر از این دست در سراسر ایران، گواهان تاریخی این مساله هستند، چرا که ندای حق را به گوش جان شنیده بودند. ما ایرانیان بودیم که رشد علمی اسلام را سبب شدیم و به پیشرفت آن در سایه خداوند بزرگ کمک شایانی نمودیم. شهید بزرگوار آیت­الله مطهری با این دیدگاه بود که به نگارش کتاب خدمات متقابل ایران و اسلام پرداختند. امروز که خوارج زمان در گوشه­ای از دنیا هم­کیشان ما را تنها به گناه علوی بودن کشتار می­کنند باز هم ما ایرانیان هستیم که از مظلومیت آنان دفاع می­کنیم.

هرآنکس که در جانش بغض علی است              ازو زارتر در جهان زار کیست

آنروز اگر اسکندر بیگانه و کینه­توز به این خاک دست انداخت و میراث ارزشمند ایران را به گمان پوچ خویش ویران ساخت، امروز چرا خودمان به دنبال تکمیل کار وی باشیم و با بی­مهری، دانسته یا ندانسته در آن راستا گام برداریم؟

 چرا باید با تعصب و ندانم کاری گام در راهی بگذاریم که بین ملیت و مذهب فاصله بیندازیم در صورتی که اینگونه نیست؟

لازم است مسولان اقدام شایسته و بایسته­ای در راستای شناساندن درست این میراث ارزشمند جهانی و آثار دیگری همچون نقش رستم، نقش رجب، شهر باستانی استخر، پاسارگاد و صدها اثر تاریخی ارزشمند دیگر که با وجود این آثار بزرگ چندان به چشم نمی­آید، در درجه نخست به ایرانیان و آگاهی دادن به برخی افراد که به این بنا به دید نماد ظلم فرمانروایان زورگو و ستمگر می­دانند انجام دهند چون اینگونه آثار افتخاری برای ایران و جهان هستند وبا این کار همگام با پاسبانی از این آثار ارزشمند، زمینه پیشرفت و رونق بیشتر شهرستان نیز فراهم شود. مرودشت با همه بی­مهری که به آن شده است، قطب گردشگری، کشاورزی، دامپروری، صنعتی استان پهناور فارس است. مرودشت بدلیل اینکه شهری مهاجر پذیر بوده(وجود کارخانه­های مهم صنعتی و در پی آن یکجانشینی عشایر)، از اقوام و طوایف گوناگونی تشکیل شده است و دارای تنوع فرهنگی بسیار زیادی است، اینها توانمندی­هایی است که کمتر همگی با هم و در یک جا یافت می­شوند. اینها داشته­های این شهر هستند و بر پایه همین داشته­ها بوده که توانسته در این مدت کوتاه چنین رشد چشمگیری نماید و به دومین شهر استان فارس تبدیل شود. این رشد روز افزون نیازمند برنامه­ای دقیق و دلسوزانه است. پس اگر مسئولان نتوانند از این توانمندیها در جهت رشد و پیشرفت شهرستان بهره جویند، در یک کلام می­توان گفت تنها کم­کاری آنهاست.